nych. Kontuzjom w przypadku koni wyścigowych w największym stopniu ulegają ścięgna kończyn miednicznych. Jest to związane z mechanizmem ruchu tych zwierząt, kiedy to kończyny piersiowe stanowią podporę dla całej masy ciała i są narażone na największe przeciążenia. Newralgiczny moment stanowi oparcie całego ciała na jednej z kończyn piersiowych – wówczas następuje największe rozciągnięcie ścięgna, co może być przyczyną kontuzji. W przypadku koni wyścigowych najczęstszym kontuzjom ulega ścięgno zginacza powierzchownego palców SDFT. Według statystyk u koni wyścigowych pełnej krwi angielskiej urazy ścięgna zginacza powierzchownego palców stanowią od 8 do 30% wszystkich kontuzji. Przy porównaniu urazowości kończyn piersiowych w stosunku do kończyn miednicznych to w kończynach piersiowych najczęściej ulegało uszkodzeniom ścięgno zginacza powierzchownego (SDFT), natomiast w kończynach miednicznych głowa dodatkowa ścięgna zginacza głębokiego (caput tendineum, ang. Accessory Ligament of the Deep Digital Flexor Tendon – AL-DDFT). U koni ujeżdżeniowych kolejno ulegały obrażeniom SDFT i AL-DDFT. U zwierząt użytkowanych skokowo i koni wyścigowych najczęściej kontuzjowanym, głównie w kończynach piersiowych, okazuje się także SDFT. Mimo że rozmaite dyscypliny jeździeckie wymuszają różną biomechanikę ruchu konia, zauważono, że urazy SDFT są najbardziej podatnymi na kontuzję strukturami dystalnych części kończyn piersiowych koni. Mechanizm prowadzący do uszkodzeń Ścięgna koni ulegają kontuzjom w różnoraki sposób: • zapalenie bez rozerwania włókien kolagenowych, • zapalenie z rozerwaniem włókien kolagenowych, • uszkodzenie ościęgnej, • wylew śródścięgnowy, • zapalenie tkanek okołościęgnowych. Ścięgna mogą ulec uszkodzeniom zewnątrztkankowo i wewnątrztkankowo. Zewnętrzne obrażenia są stosunkowo rzadkie i w większości przypadków związane są z raną skóry powstałą na skutek uszkodzenia mechanicznego. Uszkodzenia wewnętrzne najczęściej związane są z przeciążeniem struktury tkanki i pojawiają się w wyniku jednego z dwóch mechanizmów. Mogą one wynikać z nagłego przeciążenia struktury, które przerwało jego wytrzymałość, lub (jak w większości przypadków to bywa) obrażenie jest poprzedzone fazą degeneracji mikrotkankowej. Skumulowane uszkodzenia zmęczeniowe osłabiają tkankę ścięgna i umożliwiają inicjację klinicznego zapalenia. Przeciążenie ścięgna nie tylko może być efektem nadmiernego obciążenia fizycznego, ale także może wynikać z nieprawidłowego wzorca ruchowego, sposobu poruszania się czy treningu sportowego. Rozważa się również wpływ czynników genetycznych w postaci mutacji genów związanych z metabolizmem kolagenu. Przy powtarzających się przeciążeniach, przekraczająOkazuje się, że urazy kończyn objawiają się zazwyczaj kulawizną, która najczęściej sama w sobie nie jest chorobą, ale skutkiem dysfunkcji części aparatu ruchu. Rodzaj kulawizny może zatem sugerować występowanie danej dolegliwości. Fot. AdobeStock/hanohiki 2/2025 47 H & B zdrowie
RkJQdWJsaXNoZXIy NzIxMjcz