Dzięki właściwościom antybakteryjnym i przeciwzapalnym preparaty na grudę zawierające glaukonit dają spektakularne efekty. W badaniach potwierdzono zanik grudy nawet po czterech dniach stosowania produktów zawierających glaukonit. Czym są ścieżki glaukonitowe? Jedną z metod profilaktyki problemów kopyt są ścieżki glaukonitowe. Są to głębokie na 10-15 cm, szerokie na min. 1,5 m i długie na min. 15 m koryta wykopane w ziemi, wypełnione piaskiem glaukonitowym lub piaskiem wymieszanym z gliną glaukonitową w proporcji 1 : 1. Kilkunastominutowe, codzienne spacery po takiej ścieżce, tzw. kąpiele glaukonitowe, zwiększają odporność kopyt na urazy i usuwają bakterie keratolityczne niszczące róg kopytowy. Działalność tych bakterii przejawia się np. gniciem strzałek oraz kruchością i łamliwością kopyt. Podobne efekty można uzyskać, wysypując piasek glaukonitowy lub glinkę glaukonitową na niewielkiej części padoku, tak aby konie mogły samodzielnie, codziennie korzystać z kąpieli glaukonitowych. Należy zwrócić jednak uwagę na wysoką gęstość gliny glaukonitowej i jej zdolność do długotrwałego zatrzymywania wody. W miejscach błotnistych i o słabym odpływie wody należy stosować piasek glaukonitowy. Jest to frakcja charakteryzująca się niższą zawartością glaukonitu. Natomiast glina glaukonitowa, o dużej zawartości glaukonitu, może być z powodzeniem stosowana na lżejszych glebach o dużej przepuszczalności wody. Warstwa gliny glaukonitowej nie powinna być grubsza niż 5 cm. Gdy podłoże na padoku jest bardzo słabo przepuszczalne dla wody i występują długie okresy utrzymywania się błota, należy całkowicie zaniechać stosowania glaukonitu, niezależnie od postaci. Szczególnie w takich przypadkach lub przy braku ścieżek glaukonitowych zaleca się stosowanie preparatów zawierających glaukonit. Są one wzbogacone innymi składnikami synergicznie wzmacniającymi działanie gliny glaukonitowej. „Glaukos” Po grecku znaczy niebieskozielony, niebieski. Lubelski glaukonit – ilasty minerał z grupy glinokrzemianów – ma wyjątkowo piękny, intensywnie zielony kolor. Jest składnikiem osadów morskich. Wydobywa się go na obszarach, gdzie przed setkami tysięcy lat było morze. Tworzy kilkunastometrowe warstwy gliny oraz piaskowce glaukonitowe o dużej zawartości glaukonitu. Dodatkową zaletą jest olbrzymia zawartość bursztynu, który nawet po oddzieleniu większych bryłek stanowi istotną część gliny glaukonitowej. Drobiny bursztynu są bardzo dobrze widoczne pod mikroskopem i wpływają na jej właściwości. W międzynarodowej nomenklaturze INCI, opisującej surowce kosmetyczne, nosi nazwę „glauconit clay”. Po polsku zwany jest również glinką glaukonitową. Nie mylić z zieloną glinką, najczęściej stosowaną w kosmetologii, której głównym składnikiem jest montmorylonit, minerał o dużo uboższym składzie i właściwościach. Fot. Stellarium Fot. Henryk Ciosmak, „Stellarium” Kopalnia glaukonitu i bursztynu „Stellarium” 2/2025 59 H & B zdrowie
RkJQdWJsaXNoZXIy NzIxMjcz