Konie rasy P.R.E. (hiszp. Pura Raza Española – czysta rasa hiszpańska) dzielą się na dwie linie krwi. Starsza z nich jest znana jako koń kartuzjański (caballo cartujano), a druga linia krwi to typ sportowy. Koń kartuzjański Nazwa „koń kartuzjański” pochodzi od klasztoru kartuzjanów w Jerez de la Frontera. Konie te są hodowane tam od 1476 roku (to wtedy założono pierwszą księgę stadną). Konie kartuzjańskie uważane są za najczystszą formę PRE. Są one niezwykle pobudliwe, o gorącym temperamencie i niewyczerpanej energii. Charakteryzują się krótkim krokiem, a także bardzo wysokim unoszeniem nóg. Typ sportowy Druga linia krwi koni P.R.E. to typ sportowy. Istnieje przekonanie, że konie andaluzyjskie słabo radzą sobie w dyscyplinach inne niż sztuka wyższa, jednak wystarczy przeanalizować wyniki światowych liderów w ujeżdżeniu, aby obalić ten szkodliwy stereotyp. Jednym z przykładów niezwykle zdolnych koni, które odnoszą sukcesy w klasycznym ujeżdżeniu, jest Fuego XII. Fuego jest jeżdżony przez Juana Manuela Muñoza, który odniósł sukces w igrzyskach olimpijskich w Pekinie w 2008 r., a następnie cztery lata później w Londynie. Pura Raza Española została stworzona w czasach rozkwitu gospodarczego i politycznego Hiszpanii. Była doskonałym połączeniem renesansowego piękna i Złotego Wieku Hiszpanii. Jest więc wiernym odzwierciedleniem literatury tamtych czasów. Jedną z najbardziej cenionych zalet koni tej rasy jest wszechstronność. Psychicznie zrównoważony, o harmonijnej budowie, chęci do pracy i inteligencji – wszystkie te cechy potwierdzają ich potencjał do osiągania niewyobrażalnych granic. Yeguada Cartuja – Hierro de bocado Mówiąc o koniach czystej krwi hiszpańskiej, nie sposób nie wspomnieć o samych początkach rasy, a zatem hodowli „Yeguada Cartuja” ze znakiem wędziła (hierro de bocado). Pod koniec XV w. w imponującym klasztorze Santa Maria de la Defension zakon karuzów zapoczątkował jedną z najsławniejszych hodowli w tej rasie. Koń cartujano mógł poszczycić się bardzo szeroką szyją, bujną grzywą sięgającą niemal ziemi i niesamowitą akcją nóg. Ruch był energiczny, spektakularny, często z wyrzutem kopyt na boki, co kiedyś było cechą pożądaną. Mając już znaczące doświadczenie hodowlane w innych klasztorach, mnisi założyli stadninę, która z czasem stała się jedną z najsłynniejszych i najbardziej cenionych na świecie. Wokół wspaniałego renesansowego budynku klasztoru kartuzów, wzniesionego kilka kilometrów od miasta Jerez, przez cztery stulecia prowadzili skrupulatną działalność hodowlaną, która trwała do początku XIX w. Wojna o niepodległość doprowadziła do splądrowania klasztoru w Jerez, a stadnina na zawsze opuściła ochronę tych mnichów. W 1810 r. Pedro José Zapata uratował tę rasę przed zagładą, nabywając jej najlepsze okazy. Aby je zarejestrować, Zapata użył nowego znaku hodowlanego, nadając swojej stadninie nazwę, która nadal jest podziwiana na całym świecie. Kilka lat później, gdy Vicente Romero zakupił część stadniny, dodał „C” do Hierro del Bocado. Czystość linii kartezjańskiej została zachowana poprzez kolejne zmiany właścicieli: Vicente Romero García, Rosario Romero (wdowa po Dominguezie), Francisco Chica Navarro, wicehrabia Montesina, Juan Pedro Domecq i Nuñez de Villavicencio, Fernando C. Terry i Cuvillo oraz Isabel Merello (wdowa po Terry) – to postacie, które dzięki swojej lojalności i wysiłkowi umożliwiły zachowanie czystości Hierro del Bocado do dnia dzisiejszego. W 1983 r. rasa stała się częścią hiszpańskiej Dyrekcji Generalnej Dziedzictwa Państwowego, która ostatecznie przejęła odpowiedzialność za zachowanie i poprawę tego skarbu genetycznego, przenosząc swoje okazy na posiadłość „Fuente del Suero”. Yeguada Militar de Jerez de la Frontera W czerwcu 1893 r. królewska decyzja wydana przez hiszpańskiego ministra wojny stworzyła Yeguada Militar (Stadninę Wojskową) w Kordobie. Celem nowej stadniny było dostarczanie koni dla kawalerii. W prostych słowach ta decyzja nakładała następujące zobowiązania: zakupienie 75 klaczy różnych ras (18 czystej krwi hiszpańskiej), a także wychowanie klaczy na pastwiskach Moratalla Hiszpańskie konie sportowe charakteryzują się dłuższym krokiem niż ich przodkowie, dlatego są w stanie pokonywać większe odległości szybciej. Nie tylko odnoszą sukcesy jako konie ujeżdżeniowe, ale także można je spotkać na wyścigach zaprzęgowych czy skokach. 34 3/2024 H & B SZKOŁA JEŻDZIECKA
RkJQdWJsaXNoZXIy NzIxMjcz