stosowanie i przebudowa działania ruchowego. Z punktu widzenia pedagogiki sportu koordynacja oznacza współgranie mięśni uczestniczących we wszystkich cząstkowych ruchach jeźdźca, a więc harmonijne współdziałanie poszczególnych segmentów jego ciała, także z ruchami konia (koordynacja całościowa) jeźdźca i konia. Według Fittsa1, czas wykonania czynności jest bezpośrednio związany z prędkością ruchu. Z odwrotnej zależności prędkości i dokładności ruchu wynika, że z wyższą prędkością wiąże się mniejsza dokładność2. Poziomy koordynacji Wyróżniamy następujące poziomy koordynacji: • pierwszy – to ruchy charakteryzujące się dokładnością, przy których szybkość ich wykonania nie ma znaczenia, • drugi – charakteryzują się dokładnością, ale wykonywane są w określonym czasie, • trzeci – to ruchy charakteryzujące się dokładnością, wykonane w określonym czasie i adekwatne do ciągle zmieniających się warunków. Trzeci poziom koordynacji szczególnie rozwijany jest w jeździectwie. W dyscyplinie, w której zachodzi ciągła zmienność kryteriów, w jakich wykonywane są działania korygujące nieprawidłowe reakcje konia, zadanie zawodnika nie zamyka się tylko w tym, aby wykonać określony ruch dokładnie, bezbłędnie i możliwie szybko, ale do tego powinien on być jeszcze adekwatny do ciągle zmieniających się warunków. Metody kształtowania koordynacji Wysoce korzystne możliwości kształtowania koordynacji umożliwia wiek dziecięcy. Zupełnie wyjątkową łatwość dostosowania swoich zachowań motorycznych do różnorodnych i skomplikowanych wymagań spotyka się w większości przypadków w okresie między 10. a 12. rokiem życia. Dlatego u młodych adeptów szkółki jeździeckiej zachodzi konieczność opanowania złożonych czynności ruchowych, a bezwzględną koniecznością jest kształtowanie specjalnych koordynacyjnych zdolności motorycznych. Ćwiczenia rozwijające tę cechę (bez konia) dzielimy na: 1. ćwiczenia doskonalące zachowanie równowagi w miejscu i w ruchu, 2. ćwiczenia kształtujące umiejętność wykonywania szybkich obrotów, zwrotów i przewrotów, 3. ćwiczenia „lustrzane” (rzut przeciwną ręką, śruby w przeciwną stronę itp.), 4. ćwiczenia z zastosowaniem nietypowych pozycji wyjściowych (np. start z leżenia przodem), 5. ćwiczenia z wprowadzeniem dodatkowych ruchów (np. podczas działania łydkami klaskać w ręce), 6. ćwiczenia z zastosowaniem nietypowych warunków (z dodatkowym obciążeniem, na innym niż zwykle siodle itp.), 7. ćwiczenia z zastosowaniem nowych wariantów taktyki w zadaniach niezwiązanych bezpośrednio ze specjalizacją (zastosowanie nowej taktyki gry w koszykówkę podczas treningu uzupełniającego jeźdźców itp.), 3/2024 43 H & B SZKOŁA JEŻDZIECKA REKLAMA MARSEB
RkJQdWJsaXNoZXIy NzIxMjcz