w leczeniu schorzeń ortopedycznych u koni powinien być brany pod uwagę pigment skóry w polu zabiegowym, który w znacznym stopniu wpływa na efekty fototermiczne HILT, a także bezpieczeństwo terapii związane z możliwymi termicznymi uszkodzeniami skóry (w przypadku terapii prowadzonej w obszarze silnie pigmentowanej skóry). Termografia pomogła również oceniać skuteczność działania HILT na klinicznie zdrową tkankę konia w polu zabiegowym o silnej pigmentacji skóry, które różniło się sposobem jego przygotowania (pole zabiegowe ogolone i nieogolone). Przeprowadzenie tych badań miało niezwykle ważny aspekt praktyczny, ponieważ w przypadku koni regularnie biorących udział w zawodach lub pokazach jeździeckich nie zawsze istnieje możliwość (wynikająca z braku zgody właściciela konia) ogolenia skóry na potrzeby przeprowadzenia terapii. Fakt ten tym bardziej wskazuje na konieczność przeprowadzenia badań za pomocą termografii, które pomogą w doborze odpowiednich, a co za tym idzie, możliwie skutecznych i jednocześnie bezpiecznych parametrów terapii HILT w zależności od tego, czy pole zabiegowe zostało ogolone, czy nie. Uzyskane wyniki były zaskakujące. Mianowicie po przeprowadzonym zabiegu HILT i wykonaniu pomiaru termograficznego okolicy stawu nadgarstkowego wykazano, że w grupie koni z nieogolonym polem zabiegowym wzrost średniej temperatury powierzchni skóry był istotnie wyższy (fot. 8 i 9) niż w grupie koni o skórze ogolonej. Możliwym wytłumaczeniem jest fakt, iż brak warstwy termicznej skóry w postaci sierści i zgromadzonej w niej warstwy izolującego powietrza prowadzi do zwiększonej utraty ciepła, a tym samym przyczynia się do mniej efektywnego wzrostu temperatury skóry. W przypadku leczenia schorzeń przewlekłych, gdzie rozgrzanie tkanki jest efektem pożądanym, zasadne wydaje się pozostawienie nieogolonego pola zabiegowego. Celem najnowszych badań była ocena termograficzna odpowiedzi tkanek miękkich na terapię HILT poprzez pomiary zmiany temperatury powierzchni mięśnia najdłuższego grzbietu u koni wykazujących kliniczną bolesność grzbietu, u których potwierdzono lub wykluczono występowanie jednostki chorobowej KSS. Badania miały niezwykle ważny aspekt praktyczny, ponieważ KSS jest powszechnie diagnozowany u koni wszystkich ras, obu płci i w każdym wieku, ale statystyki wykazują, że wyścigowe konie pełnej krwi angielskiej zapadają na to schorzenie znacznie częściej (ich predyspozycja do KSS jest większa o 76%) niż konie innych ras3. W badaniach wzięło udział 10 koni klinicznie zdrowych i 10 koni ze zdiagnozowanym KSS. Obie grupy miały wykonane zdjęcie termograficzne grzbietu (odcinka piersiowego kręgosłupa), następnie były poddane zabiegowi HILT na mięśniu najdłuższym grzbietu, po którym ponownie wykonano badanie termograficzne. Dodatkowo oceniono napięcie i bolesność mięśnia najdłuższego grzbietu przed i po zabiegu HILT. Wartościowym wynikiem jest fakt, że w obu grupach zabieg HILT podniósł średnią temperaturę powierzchni skóry o 2,5°C i istotnie zredukował napięcie i bolesność tkanki przy palpacji. Badanie to stanowiło udaną próbę oceny wpływu HILT na napiętą i bolesną tkankę mięśniową koni oraz porównania elektów terapeutycznych HILT u koni bez i ze zdiagnozowanym KSS. Wyniki badań wykazują, że HILT ma efekt fototermiczny oraz rozluźnia tkankę mięśniową. Znajomość wyżej opisanych zależności i wykazanej efektywności HILT pozwoli zoofizjoterapeutom na precyzyjniejsze prowadzenie zabiegów HILT w poszczególnych schorzeniach bądź urazach układu mięśniowo-szkieletowego koni i uzyskiwanie możliwie najlepszych efektów terapeutycznych przy jednoczesnym zapewnieniu bezpieczeństwa zabiegowego. wpływ zabiegów kinezyterapii W zakresie leczenia ruchem wykorzystano termografię do oceny zmian temperatury w obrębie mięśnia półścięgnistego w trakcie treningu na bieżni. Wzrost temperatury tej okolicy, który zarejestrowano od momentu rozpoczęcia treningu, następował stopniowo aż do momentu zakończenia ćwiczeń. Zmiana temperatury badanych mięśni zadu była znacząca między ćwiczeniami konia na suchej bieżni a ćwiczeniami w bieżni wodnej, gdzie nie zarejestrowano znaczących różnic temperatury, porównując ćwiczenia na dwóch różnych poziomach wody (na poziomie stawu pęcinowego i nadgarstkowego)4. W innych badaniach przeprowadzonych na sześciu zdrowych koniach wykorzystano termografię w celu sprecyzowania, po jakim czasie po treningu na bieżni wodnej temperatura powierzchni kończyny piersiowej i miedniczej wróci do temperatury wyjściowej. Wzrost temperatury po treningu był istotny statystycznie, gdy pomiary wykonano zaraz po treningu, 5 oraz 15 minut Zdjęcia termograficzne dolnych partii kończyn piersiowych z zaznaczonym regionem pomiarowym (R1) niegolonym przed i po zabiegu HILT. Temperatura obszaru stawu nadgarstkowego po zabiegu wzrosła średnio o 2°C Fot. 2 x Maria Soroko-Dubrovina 8 9 4/2024 65 H & B zdrowie
RkJQdWJsaXNoZXIy NzIxMjcz