zdolności adaptacyjnych jest fakt, że ścięgno jest zoptymalizowane pod kątem właściwości sprężystych. Zwiększenie lub zmniejszenie ilości macierzy nie daje korzyści – zmniejsza to bowiem sprężystość, czyniąc ją sztywniejszą. Przy naturalnym – stepowym – trybie życia konia nagromadzone mikrouszkodzenia spowodowane wiekiem i wysiłkiem nie są wystarczające do wywołania klinicznego zapalenia ścięgna. Jednak trening sportowy przyspiesza ten proces i może osłabić ścięgno w stopniu wystarczającym do wywołania klinicznego zapalenia, gdy nieprawidłowe obciążenie ścięgna przekracza jego możliwości adaptacyjne. Wytrzymałość ścięgien i więzadeł jest mocno zróżnicowana w populacji koni. Niektóre z tych różnic mogą być spowodowane zmiennością genetyczną, a zatem poprawa tych cech mogłaby zmniejszyć częstotliwość występowania urazów. Choć koncepcja wydaje się prosta, jej osiąg- nięcie jest znacznie trudniejsze. Również starannie opracowane schematy aktywności koni podczas wzrostu (0-2 lata) mogą poprawić jakość ścięgien czy więzadeł oraz zminimalizować negatywne skutki treningu. Te schematy aktywności muszą zostać zastosowane w odpowiednim czasie i na odpowiednim poziomie. Rosnąca tkanka jest bardziej podatna na uszkodzenia, więc programy kondycyjne muszą umożliwiać odpowiednią adaptację do przyszłej kariery sportowej. W praktyce klinicznej pacjentów z przewlekłymi problemami ścięgnowo-więzadłowymi możemy podzielić na kategorie: • konie z tendinopatią ścięgna, która jest stricte chorobą przeciążeniową, wynikającą z różnych przyczyn: nieodpowiednie podłoże jeździeckie, nieodpowiednia korekta czy kucie kopyt, braki w suplementacji w żywieniu, Fot. AdobeStock/Brian 4/2025 45 H & B zdrowie
RkJQdWJsaXNoZXIy NzIxMjcz