56 Nr 2/2025 TRENDY ŻYCIE PO ŻYCIU Drugie życie drzew zwykle kojarzone jest z martwym drewnem, a to z kolei z obumarłymi i stojącymi/upadłymi lub ściętymi drzewami, lub ich dużymi częściami. Dla uproszczenia drewno powstające w różnych opisanych wyżej procesach będziemy tu nazywać martwym drewnem wprost kojarzonym z angielskim określeniem „deadwood”. Ostatnio używa się też terminów non- -living lub non functional wood, ale żaden z nich nie jest w pełni trafny – tzw. martwe drewno jest pełne życia i funkcji. Pozostaniemy zatem przy już stosowanym „martwym drewnie”. Oba terminy – martwe drewno i drugie życie drzewa – najczęściej pojawiają się w kontekstach przyrodniczych, jak tworzenia mikrosiedlisk, rozkładu drewna i jego znaczenia dla innych organizmów. Towarzysze martwego drewna w funkcji przyrodniczej to grzyby/porosty, śluzowce, owady i inne bezkręgowce, ale też ptaki, ssaki, płazy i gady, a gdy leży w wodzie – także ryby, martwe drewno wykorzystują także inne rośliny. Wiele z tych saproksylicznych organizmów to gatunki chronione, zależne w pełni od obecności martwego drewna. Inne wykorzystują martwe drewno zarówno stojące, leżące, jak też znajdujące się pod ziemią jako miejsca schronienia, odpoczynku czy żerowania. Te biocenotyczne funkcje zwykle dominują w omawianiu korzyści z martwego drewna i szeroko opisane zostały np. w najnowszym – 2 wydaniu kompendium WWF –„Drugie życie drzewa” (2022). Martwe drewno i inne części drzewa mają także ważne znaczenie ekosystemowe, np. retencja wody, CO2. Dla gospodarowania przestrzenią istotne są z kolei inne funkcje, jak ozdobna czy rekreacyjna. Zwykle pozostawiając części drzewa w naturalnym krajobrazie, mamy na celu zachowanie jak najwięcej martwego drewna oraz naturalnej ściółki w miejscu powstawania do naturalnego pełnego rozkładu, maksymalizując ich zdefiniowane przez nas funkcje. Dlaczego do pełnego rozkładu? Rozkład drewna zwiększa walory przyrodnicze drewna, zamykając obieg materii. Ostatecznym celem
RkJQdWJsaXNoZXIy NzIxMjcz