Lider Biznesu. Ogrodniczy Magazyn Branżowy 55 DUŻE DRZEWA ALEJOWE Marcel Ważyński Szkółki Roślin Ozdobnych Ważyńscy Duże rośliny z gruntu www.wazynski.pl Wymagania stawiane drzewom to przede wszystkim ich szerokie spektrum wymagań glebowych i wilgotnościowych oraz odporność na niekorzystne warunki miejskie, tj. zasolenie gleby oraz zanieczyszczenie powietrza. Istotną rolę pełnią również ich walory dekoracyjne. W naszej ofercie znajdą Państwo wiele odmian, które sprostają tym wyzwaniom. Ponadto wielkość oferowanych egzemplarzy gwarantuje już w momencie posadzenia maksymalizowanie pełnionej przez nie funkcji środowiskowej w mieście. Polecam zwłaszcza gatunki i ich odmiany klonów: polnych, pospolitych, jesionolistnych, jaworów oraz grabów. Na uwagę zasługują także platany, również w odmianach ‘El Gordo’, ‘Huissen’, ‘Malburg’ oraz SPARTAN ‘Heijms’ dostępne w sprzedaży jesienią z produkcji gruntowej. TRENDY SPECYFIKA STARYCH DRZEW O starości drzewa mówimy zwykle w kontekście jego wieku chronologicznego: ile ma lat od czasu posadzenia/wykiełkowania z uwzględnieniem specyfiki gatunku. Niektóre gatunki, np. drzew pionierskich jak brzoza brodawkowata, żyją przeciętnie dość krótko, inne, np. dęby czy lipy, mogą dożywać w dobrej kondycji kilkuset lat, choć są drzewa, których wiek szacowany jest nawet na wiele tysiącleci. Czasem ten wiek znamy, np. gdy mamy dane historyczne o jego początkach, zwykle wiek tylko szacujemy – najczęściej w oparciu o rozmiary pnia. Dla oceny drzewa i dalszych działań wobec niego ważniejsza niż wiek w latach jest jednak jego faza rozwojowa widoczna w cechach budowy i procesach fizjologicznych. W życiu drzewa wyróżniamy kilka etapów rozwoju, w uproszczeniu to młodość, dojrzewanie, dojrzałość, późna dojrzałość, starość/sędziwość. W literaturze można znaleźć wskazówki i tabele łączące wiek chronologiczny lub wielkość drzewa z prawdopodobną fazą rozwojową dla różnych rodzajów. Np. dęby i lipy wchodzą w etap późnej dojrzałości z cechami starzenia się, zwykle osiągając obwód pnia powyżej 4 m, jabłonie powyżej 1,5 m, a olsze powyżej 2,5 m. Ponadto stare drzewo wyróżniają szczególne cechy budowy i specyfika fizjologii. Stare drzewo zwykle ma duży obwód pnia, często też duże rozmiary korony osiągnięte we wcześniejszych fazach rozwoju. Jednak z wiekiem nie zwiększa już znacząco korony, a nawet obniża się /zmniejsza w naturalnym procesie tzw. wycofywania korony i wskutek tracenia peryferyjnych jej części, choć nadal przyrasta na grubość, co sprzyja stabilności. W korzeniach, koronie i pniu drzewa pojawiają się strefy degeneracji i obumierania, rozkład/próchnienie drewna w miejscach cięć, obłamań albo innych uszkodzeń. Czasem dzieli się na względnie niezależne części, które ostatecznie mogą być w różnych wieku i różnych fazach rozwojowych (część może nawet już być zamarła, a reszta w świetnej kondycji – rosnąc, kwitnąc i owocując), widać to dobrze w pniu dzielącym się na kolumny. W sprzyjających warunkach stare drzewo może odmładzać się i odtwarzać koronę, co widzimy czasem jako nowe drzewo rosnące pionowo na starym konarze (reiterat). Gałęzie czy pnie sięgające gruntu (także te częściowo odłamane i leżące na ziemi, ale nadal mające związek z resztą drzewa) mogą się zakorzenić i rozwinąć Posiadacze ogrodów przydomowych lub działkowych często zastanawiają się, co robić ze starszym drzewem zasadzonym w przeszłości albo odziedziczonym po przodkach lub poprzednich właścicielach. Ich doradcy nie zawsze mają wiedzę czy doświadczenie z takimi drzewami. Podpowiadamy, co wziąć pod uwagę, zanim podejmie się jakieś działania oraz dlaczego stare drzew w ogrodzie warto mieć. TEKST : Beata Pachnowska, członek zarządu i ekspert Instytut Drzewa, konsultant VetCert, Ekoznawca UWr. ZDJĘCIA: Beata Pachnowska, Jakub Józefczuk własne korony. Te różnorodne procesy tworzą w rezultacie nie tylko skomplikowany kolonijny organizm drzewa, ale też bogate i atrakcyjne miejsce życia dla innych. Zasiedlają je owady i grzyby mogące przyczyniać się do tworzenia dziupli, rozkładu czy zamierania części drzewa oraz te, które z tych efektów korzystają: ptaki, nietoperze czy np. owady potrzebujące butwiejącego drewna do rozwoju. Wiele z nich to gatunki silnie związane ze starymi drzewami i martwym drewnem tak cenne i rzadkie, że w Polsce i w innych krajach Europy zdecydowaliśmy się chronić je prawem. Ze starymi drzewami związana jest też zwykle stara gleba, bogata w mikoryzę, związki organiczne i minerały potrzebne także innym roślinom w otoczeniu. Warto sobie uświadomić, że drzewo – jeśli tylko damy mu taką szansę i nie wygrabimy wszystkiego pod nim – współtworzy tę glebę, zasilając ją materią organiczną liści, gałęzi czy obumarłych w ziemi korzeni. Z gleby tej i jej wartości korzysta nie tylko samo drzewo, ale też jego sąsiedzi – inne rośliny w ogrodzie, zwierzęta (np. cenne dla każdego ogrodu dżdżownice) oraz grzyby.
RkJQdWJsaXNoZXIy NzIxMjcz