32 Nr 4/2025 GARDEN BIZNES • Katalpa, czyli surmia bignoniowa (Catalpa bignonioides) –ceniona za niezwykle efektowne, gigantyczne liście w kształcie serc. Szczególną popularność zyskała karłowa odmiana ‘Nana’ szczepiona na pniu. Co prawda nie kwitnie, za to tworzy regularną, kulistą koronę. Wadą katalpy jest późny rozwój liści na wiosnę, a także podatność na choroby grzybowe i wyłamywanie pędów przez wiatr. • Robinia Małgorzaty (Robinia ×margaretta) – średniej wielkości drzewo o owalnej koronie i dekoracyjnych, pierzastozłożonych liściach. W czerwcu zachwyca gronami różowoczerwonych, delikatnie pachnących kwiatów. Jest odporna na suszę, a ponadto żyje w symbiozie z bakteriami brodawkowatymi wiążącymi azot, więc może być sadzona nawet na słabszych glebach. Jako mieszaniec międzygatunkowy nie tworzy płodnych nasion, więc może być bezpiecznie sadzona, w przeciwieństwie do inwazyjnej robinii akacjowej (Robinai pseudoacacia). Ta ostatnia jest rekomendowana do nasadzeń alejowych wyłącznie w odmianach, takich jak wolno rosnąca ‘Umbraculifera’ o kulistej koronie, która wcale nie zakwita (a tym samym się nie rozsiewa). • Leszczyna turecka (Corylus colurna) – stosunkowo mało znane strzeliste drzewo o prostym pniu i stożkowej koronie, idealnie regularnej bez formowania. Z bliska uwagę zwracają oryginalnie postrzępiona kora pnia oraz owoce o frędzelkowatych okrywach w ozdobnych, kolczastych osłonkach. Są jadalne, smaczne i pożywne – to po prostu orzechy laskowe! Jest wytrzymała na suszę, upały i zanieczyszczenia. Osiąga ponad 20 m wysokości, więc sprawdza się przy przestronnych alejach. • Głóg pośredni (Crataegus ×media) ‘Paul’s Scarlet’ – mieszaniec głogu jedno- i dwuszyjkowego o jaskraworóżowych kwiatach jak miniaturowe różyczki. Kwitnie bardzo obficie na przełomie maja i czerwca. Niestety w przeciwieństwie do botanicznych form głogów nie zawiązuje ozdobnych, czerwonych owoców. To niewielkie drzewo o jajowatej koronie i wzroście do ok. 5-6 m, idealne do obsadzania wąskich alejek. Jest odporny na suszę, mróz i zanieczyszczenie powietrza, dobrze radzi sobie nawet na ubogich glebach zarówno suchych, jak i podmokłych. • Jarząb szwedzki (Sorbus intermedia) – w sezonie uwagę zwracają ciemnozielone liście ze srebrzystobiałym spodem, doskonale eksponujące kremowobiałe, miododajne kwiaty. Jesienią przebarwia się na złocisto i stroi w czerwone korale owoców, które długo utrzymują się zimą. Do szczęścia potrzebuje tylko słonecznego stanowiska. Dorasta do ok. 10 m, ale dobrze znosi cięcie, więc da się utrzymać go w ryzach. ZIMOZIELONE DRZEWA ALEJOWE W naszych szerokościach geograficznych wybór wiecznie zielonych drzew alejowych ogranicza się do gatunków iglastych. To mniej oczywisty wybór, ponieważ nie tworzą nagiego, wyraźnego pnia (da się go wyprowadzić dopiero po latach uprawy). W związku z tym zajmują stosunkowo dużo miejsca, co w warunkach ograniczonej przestrzeni jest wadą. Do najbardziej niezawodnych w warunkach miejskich należy poniższe trio. Wszystkie trzy to wysokie, dostojne drzewa iglaste o stożkowym pokroju dorastające w naszym klimacie do 15-20 m wysokości. • Sosna czarna (Pinus nigra) – posiada eleganckie, długie igły w ciemnozielonym odcieniu. Wyróżnia się całkowitą mrozoodpornością, świetnie znosi suszę i zanieczyszczenia. Przyulicznym hitem jest odmiana ‘Pyramidalis’ o gęstym, idealnie stożkowym pokroju. • Świerk kłujący (Picea pungens) – świetnie znosi suszę, spaliny i inne zanieczyszczenia, a przy tym jest całkowicie mrozoodporny. Dodatkową zaletą jest odporność na ochojnika. Z daleka wyróżnia się błękitną barwą igieł o intensywności zależnej od odmiany. Tych odmian jest sporo, od wysokich jak kilkupiętrowe budynki po karzełki odpowiednie na skalniaki. • Jodła kalifornijska (Abies concolor) – bez porównania wytrzymalsza na suszę i toksyny od rodzimej jodły pospolitej. Jej znak rozpoznawczy to długie, wygięte do góry igły w szarozielonym odcieniu. Rośnie silnie nawet na suchych, piaszczystych glebach. PODSUMOWUJĄC Wybór drzew alejowych jest ogromny i oczywiście nie kończy się na wymienionych w artykule. Zresztą nie trzeba ograniczać się do tylko jednego – aleja obsadzona kilkoma różnymi gatunkami i odmianami o zróżnicowanych walorach jest ciekawa wizualnie i cenniejsza przyrodniczo niż szpaler identycznych drzew. <
RkJQdWJsaXNoZXIy NzIxMjcz