| luty 2025 22 | warte poznania – szpital św. Łazarza „Łazarskie opowieści” rozpocznę od instytucji, która dała nazwę tej dzielnicy. Szpital św. Łazarza przez kilka wieków był centralnym ośrodkiem tzw. jurydyki świętołazarskiej, która rozciągała się na południe od Poznania. Charakterystyczny budynek z łamanym dachem zachował się szczęśliwie do naszych czasów, jednak nie odnajdziemy go na Świętym Łazarzu, ale w zupełnie nioczekiwanym miejscu, u zbiegu ul. Niedziałkowskiego i Górnej Wildy. tekst i zDJĘCIa: dr Paweł Cieliczko Początki poznańskiego Świętego Łazarza odnajdujemy w średniowieczu. Ziemiami polskimi władali wtedy piastowscy książęta dzielnicowi, a wyobraźnię mieszkańców Europy fascynowały opowieści o krucjatach do Ziemi Świętej. Krzyżowcy pragnęli odbić ją z rąk Arabów i objąć nad nimi władzę, by zadbać o bezpieczeństwo pątników pielgrzymujących do miejsc związanych z Jezusem i początkami chrześcijaństwa. Wyprawy krzyżowe nie wpłynęły na zwiększenie bogobojności, ale miały poważne skutki uboczne. Z Ziemi Świętej powracali bowiem rycerze i pielgrzymi zarażeni trądem. Epidemia sprawiła, że konieczne stało się założenie specjalistycznych placówek zajmujących się opieką nad trędowatymi. Organizowali je rycerze Świętego ŁazaŁazarskie opowieści rza, których zakon powstał w Palestynie i tam prowadził leprozoria. Historycy przypuszczają, że szpitalnicy Świętego Łazarza pojawili się w Poznaniu w połowie XIII wieku. Najprawdopodobniej przybyli do nas z Węgier, a ich droga wiodła przez Turyngię i Ziemię Lubuską, gdzie rządził Ludwik IV, mąż świętej Elżbiety z Turyngii, siostrzenicy świętej Jadwigi Śląskiej, żony księcia śląskiego Henryka Brodatego, który w latach 1234–1238 rządził także Wielkopolską. Niewykluczone, że lazaryci przybyli nieco później, za rządów jego syna Henryka Pobożnego (1238–1241), a może nawet po 1244 roku, gdy władzę nad dzielnicą przejęli „przyrodzeni panowie Wielkopolski”, książęcy bracia Przemysł I i Bolesław Pobożny.
RkJQdWJsaXNoZXIy NzIxMjcz